Zaklinacze koni z Siewierza

No i nikt mi nie odpowiedział na zagadkę - kto był tym aktorem. To ja może jeszcze trochę poczekam. Dużo ludzi czyta, a przynajmniej zagląda tutaj, ale dlaczego nic nie komentuje? łatwiej się pisze, jak jest echo.

Ten mój pechowy rajd zakończył się jazdą na najpiękniejszym koniu na jakim kiedykolwiek jechałam - takie dziwne obroty mają sprawy.

A sprawy przybrały taki obrót za sprawą ;-) jednego z zaklinaczy koni - mianowicie Tomka z Siewierza. Było ich w tamtym czasie troje (tych zaklinaczy) - Tomek, Sylwia i Piotr. Byli to ukochani instruktorzy mojej córki i chyba moi także. Tyle serca, ile oni potrafili włożyć w ten sport, w nieporadnych uczniów i nieobliczalne czasem konie, to nie spotkałam nigdzie indziej. 

No więc Tomek, który mnie zbierał z trasy z tym biednym, okulałym koniem, zapragnął mnie pocieszyć, pozwolił mi pojeździć, a nawet poskakać przez przeszkody, na koniu, który był wtedy jego pupilem.

Nie zapamiętałam imienia tego konia, był kremowy jak lody waniliowe, podpalane nogi, czasem Andaluzyjczyki są takie. Był niewiarygodnie piękny i tak cudnie skakał przeszkody, że ja nie musiałam nic robić;-)).. szczególnie, że ja raczej bym mu zaszkodziła, niż pomogła. Chyba o tym wiedział.. koń,... Tomek też...

Pewnego razu Sylwia i Tomek od rana byli jacyś podkręceni, przejęci.. dzień ten był pierwszym dniem, kiedy młodego konia po iluś wcześniejszych treningach przyzwyczających do roli konia w życiu człowieka, miał dosiąść jeździec. Najpiękniejsze w tym było to, że… on przyjął ciężar człowieka jak gdyby nic… i tylko nie umiał jeszcze biedaczek reagować na ucisk nóg i inne sygnały. 

To było naprawdę wzruszające, jak zwierzę z taką ufnością poddało się woli człowieka… dlatego nazywam ich zaklinaczami koni.

Nie wiem, co się z nimi dzieje, jeśli ktoś ich zna, niech ich pozdrowi ode mnie.

W Siewierzu dawnymi czsy