Stara kłódka i zaczarowana dorożka

przepraszam tych, którzy lubili czytać moje wypociny, ale ostatnie miesiące spowodowały, że się zacięłam, niczym stara kłódka (nadam sobie taką ksywę - Stara Kłódka).
Ostatnio byłam w Krakowie i urok i bogactwo powozów obudziły mnie trochę, nie mogłam się powstrzymać, musiałam porobić fotki, no bo zobaczcie sami:

a te dziewczyny na kozłach!! 

Ciekawe, że kobiety na kozłach są bardziej marketingowe niż faceci. 

Pamiętam jeszcze czasy, kiedy konie tylko z lekka poocierano z łajna (gaciami wożnicy- sądząc po ich wyglądzie) a stangret był stary, śmierdział potem konia i własnym,  papierosami własnymi ale zęby miał po nich jak ten jego koń (może palili do spółki?) - to miało być takie folklorystyczne... Cepelia niby (ciekawe kto z młodych wie, co to Cepelia?)

A jak z tą zaczarowaną dorożką, zaczarowanym DOROŻKARZEM(nie kobietą), który mówił wierszem?

 I kto pamięta nazwisko autora wiersza? (pewnie Prószyński i spółka zażądają usunięcia tego wiersza- bo taki wpis spotkałam w Internecie, ale póki nie wiadomo czyj to utwór, to chyba nie muszę,  prawda? -hahaha)

Allegro cantabile

Grzywa mu się i ogon bielą,

wiatr dmucha w grzywę i w biały welon.

Do ślubu w dryndzie jedzie dziewczyna,

a przy dziewczynie siedzi marynarz.

Marynarz łajdak zdradził dziewczynę,

myślał: Na morze sobie popłynę.

Lecz go wieloryb zjadł na głębinie.

Ona umarła potem z miłości,

z owej tęsknoty i samotności.

Ale ze miłość to wielka siła,

miłość po śmierci ich połączyła.

Teraz dorożką zaczarowaną

jedzie pan młody z tą młodą panną

za miasto, gdzie jest stara kaplica,

i tam, jak w ślicznej starej piosence,

wiąże im stułą stęsknione ręce

ksiądz, co podobny jest do księżyca.

Noc szumi. Grucha kochany z kochaną,
ale niestety, co rano
przez barokową bramę
pełną sznerklów i wzorów
wszystko znika na amen
in saecula saeculorum:
ZACZAROWANA DOROŻKA
ZACZAROWANY DOROŻKARZ
ZACZAROWANY KOŃ.