Donoszenie o ponoszeniu

No to jestem tu znowu i donoszę o ponoszeniu… a było to za siedmioma górami i za siedmioma rzekami, w dawnych czasach, kiedy Waligóra wraz z Wyrwidębem albo zębem (cholera wie) wyrywali dziewczyny.

Ja zapragnęłam, w środku zimy stulecia,  agroturystyki u wujka w samym sercu kieleckiego zadupia. Jakby zimy, śniegu, bałwana było mi mało, wybrałam się z małoletnim kuzynem na saniach przez las do jakieś stuletniej (podobnie jak ta zima) ciotki. Ciotki nie widziałam, za to zobaczyłam wszystkie gwiazdki i nawet niebiańskie wrota, kiedy konik zaprzężony do sań uznał, że wizyta "Czerwonego kapturka" (tego ww. kuzyna małoletniego, który z ciastem, butelką wina i czekoladą – była na kartki na ów czas) się przeciąga i pora wracać do ciepłej stajenki.  Nagle ruszył (kuzyn nie znał widocznie natury czworonogów nieparzystokopytnych, no może nosorożców znał… kto tam wie, jak z nosorożcami na kieleckiej wsi) i ustawił go – plus sanie i plus mnie na nich pyskiem do stajni… końskim pyskiem!! I koń ruszył, galopem od razu, ja- jak żona Lota, no dupa w koronkach (w kożuszku właściwie – jak Oleńka w Wodoktach…) uff kuzyn małolat przynajmniej refleks miał, wskoczył w ostatniej chwili, złapał lejce (to anglicyzm?) i …nic, koń jak to koń, rwie galopem do stajni, przed nami zakręt o 90 stopni w prawo ( w lewo też byłoby fatalnie...własciwie) a te sanie takie niestabilne, płozy bliziutkie, wywalą się  co robić??? Wyskakiwać??

Ja wtedy nie miałam praktycznie doświadczenia z końmi, bo teeeraaaz… to hoho ale „spuściłam” się na kuzyna... no uratował mi życie… zahamował cholerną szkapę przed zakrętem… odetchnęłam… właściwie to był fajny konik, wesolutki kasztan, co zmajstrował parę lat później opiszę jak skończy się mecz…pt. „Polsko-ruska wojna”, za dużo emocji na kupie;-)